Σας ενημερώνουμε ότι η Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Κατοίκων Τούμπας, εδώ και κάποιους μήνες έχει σταματήσει να υφίσταται με την παλιά της μορφή σε σχέση με τη συμμετοχή και σύνθεση των συντρόφων/σσων που συμμετείχαν στις πολιτικές-κοινωνικές διαδικασίες και δράσεις της συνέλευσης.

Κάποιοι σύντροφοι/σσες της Ανοιχτής Συνέλευσης Αγώνα Τούμπας,  επιλέξαμε να συνεχίσουμε τόσο την προσωπική και πολιτική μας διαδρομή στους δρόμους του αγώνα στη γειτονιά μας, όσο και τη συλλογική προσπάθεια μας  να “ξαναπιάσουμε από την αρχή το νήμα από εκεί που το αφήσαμε”. Στη κατεύθυνση αυτή  και πάντα με ισχύ και δέσμευση  το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της Ανοιχτής Συνέλευσης Αγώνα Τούμπας, πλαισιωμένοι από νέους συντρόφους/σσες που συναντηθήκαμε μαζί τους σε πολιτικές διαδικασίες στο διάβα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων, έχουμε από κοινού ξεκινήσει την προσπάθεια για τη δημιουργία μιας νέας συνέλευσης γειτονιάς, της Συνέλευσης του Κοινωνικού Κέντρου Αγώνα Τούμπας και βρισκόμαστε κάθε Τρίτη στις 20:00 στο ΚΚΑ (Σινιόσογλου 22).

Το Κοινωνικό Κέντρο Αγώνα Τούμπας συνεχίζει να λειτουργεί.

Οποιοσδήποτε (άτομο ή συλλογικότητα) θέλει να επικοινωνήσει με τις συλλογικότητες-ομάδες που δραστηριοποιούνται στο χώρο, μπορεί να στείλει mail στο diaxeiristikh_kkat@espiv.net

Υ.Γ.  Παράκληση  email με  ενημερώσεις ή οποιαδήποτε επικοινωνία να αποστέλλονται εγκαίρως κάθε φορά, ώστε να προλαβαίνουν οι συλλογικότητες- ομάδες που δραστηριοποιούνται στο ΚΚΑ  να  συζητούν και να απαντούν!

Συνέλευση του Κοινωνικού Κέντρου Αγώνα Τούμπας  : toumba@espiv.net

Προοδευτική Έκρηξη Τούμπας ΑΟ: http://www.proodeutikitoumpas.gr/

φωτογραφική ομάδα κάμπιοι|κάμπιες: http://kampioikampies.espivblogs.net/

“Η κατοικία δεν είναι εμπόρευμα και είναι πολύ περισσότερο από δικαίωμα. Η κατοικία είναι βασική ανάγκη-κατ’εξοχήν πόρος για τη βιολογική και κοινωνική αναπαραγωγή μας.”
Εισαγωγή στο ρέκβιεμ…
Τα τελευταία 3 (τουλάχιστον) χρόνια βιώνουμε την συνεχώς εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου τόσο στους χώρους παραγωγής και εργασίας με περικοπές μισθών, απολύσεις, επισφάλεια, ανασφάλιστη εργασία, ανεργία, όσο και στη σφαίρα της αναπαραγωγής με την εφαρμογή νέων περιφράξεων και αποκλεισμών όπως η καταστολή , η ποινικοποίηση και οι διώξεις των κοινωνικών αγώνων, το κυνηγητό και τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών, τα 25ευρα στα νοσοκομεία, η διάλυση του συστήματος ασφάλισης και της δημόσιας υγείας, οι αυξήσεις στα ενεργειακά καύσιμα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ρεύμα) και στα εισιτήρια στις μεταφορές, η διάλυση και η εμπορευματοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης κλπ. Αυτό που κάποιοι άλλοι, σκόπιμα, ονομάζουν «κρίση, δημόσιο χρέος, δημοσιονομική προσαρμογή, Δ.Ν.Τ., Μέρκελ, τρόικα, Σαμαράς» κλπ. εμείς το λέμε κάπως αλλιώς: υποτίμηση των ζωών μας. Τι είναι το χαράτσι της Δ.Ε.Η., αν όχι ένας εκβιασμός ώστε να γίνουμε «φτηνότεροι»; Τι είναι ο βασικός μισθός στα 400 ευρώ, αν όχι ένας εκβιασμός ώστε να μάθουμε «να τη βγάζουμε με λίγα»; Τι είναι η επίθεση στο νερό (βλέπε Ε.Υ.Α.Θ.), οι απολύσεις, οι μειωμένες συντάξεις, τα κλειστά νοσοκομεία; Τίποτε άλλο από την ωμή πρόκληση κράτους και αφεντικών: θα μάθετε να ζείτε έτσι, ώστε εμείς να συνεχίσουμε να μεγιστοποιούμε τα κέρδη μας. Αν είσαι 25άρης άνεργος, θα αναγκαστείς να πας να μείνεις με τους γονείς σου, καταπίνοντας τον εγωισμό σου και παρατώντας ό,τι όνειρα είχες. Αν είσαι 50άρα με δυο παιδιά και είσαι από τους τυχερές που δεν είναι άνεργες, θα πρέπει να ψάξεις να βρεις και δεύτερη δουλειά για να τα βγάλεις πέρα. Αν είσαι 15χρονη μαθήτρια θα πρέπει να ελπίζεις και να παρακαλάς να έχεις βιβλία ή θέρμανση κάθε χρονιά. Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα…
Κομμάτι-κομμάτι, λοιπόν, χτίστηκε, και συνεχίζει να χτίζεται, η εικόνα αυτού του ζοφερού παρόντος και μέλλοντος. Αργά ή γρήγορα, έλεγαν κάποιοι παρατηρητικοί, θα έρθει και η στιγμή που θα μας πετάξουν έξω απ’ τα σπίτια μας. Και να που η στιγμή αυτή ήρθε…
Βιώνουμε σήμερα μια εντεινόμενη στεγαστική κρίση. Όλο και περισσότεροι κάτοικοι δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν αξιοπρεπείς συνθήκες κατοικίας και ποιότητας ζωής, αντιμετωπίζοντας καθημερινά τον κίνδυνο να βρεθούν στο δρόμο για χρέη προς τις τράπεζες, το δημόσιο ή τους ιδιοκτήτες της κατοικίας τους. Όλο και περισσότεροι ενοικιαστές αδυνατούν να ανταποκριθούν ακόμη και στα μειωμένα ενοίκια, ιδιοκτήτες δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις του δανείου ή τους αυξημένους φόρους, νοικοκυριά δεν μπορούν να καλύψουν τα πάγια λειτουργικά έξοδα διαβίωσης, νέοι άνθρωποι αναγκάζονται να επιστρέψουν στην κατοικία των γονιών τους, οικογένειες στριμώχνονται σε ακατάλληλα σπίτια, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε κακές συνθήκες ή στο δρόμο.

Τι ισχύει για τους πλειστηριασμούς
Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Μέχρι στιγμής (και μέχρι το τέλος του 2013) το νομικό πλαίσιο ορίζει ότι:
α). Έχουν ανασταλεί οι πλειστηριασμοί για όλα τα περιουσιακά στοιχεία εφόσον πρόκειται για οφειλές που δεν υπερβαίνουν το ποσό των 200.000 ευρώ από πιστωτικά ιδρύματα και εταιρείες παροχής πιστώσεων, καθώς και από τους εκδοχείς των απαιτήσεων αυτών.
β). Έχουν ανασταλεί οι πλειστηριασμοί για την κύρια ή μοναδική κατοικία ανεξάρτητα από
ποσό οφειλής, ιδιότητα οφειλέτη και ιδιότητα δανειστή (ακόμα και ιδιώτης).1
Αξίζει να σημειωθεί ότι όσον αφορά χρέη προς το δημόσιο (εφορία, δήμους, ασφαλιστικά ταμεία κλπ.), όπως και για χρέη από λογαριασμούς σε οποιαδήποτε εταιρεία εκτός των τραπεζών (π.χ. Δ.Ε.Η., Ε.Υ.Α.Θ., Ε.Υ.Δ.Α.Π., εταιρείες κινητής τηλεφωνίας κλπ.), η νομοθεσία δεν προβλέπει καμία προστασία από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς όλων ανεξαιρέτων των περιουσιακών στοιχείων, ακόμη και της πρώτης ή και της μοναδικής κατοικίας.

1 Με την υποσημείωση ότι πρέπει η αντικειμενική αξία του ακινήτου να μην υπερβαίνει το αφορολόγητο όριο πρώτης κατοικίας, προσαυξημένο κατά 50%.

Τι αλλάζει από το 2014
Αυτήν τη στιγμή, λοιπόν, το κράτος επιλέγει από 1η Ιανουαρίου να άρει υπό προϋποθέσεις τόσο την προστασία από πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας όσο και οποιουδήποτε άλλου ακινήτου, ενώ καταργείται και το όριο προστασίας από πλειστηριασμούς για οφειλές μέχρι 200.000 ευρώ.
Τι σημαίνει αυτό με λίγα λόγια; Πριν απαντήσουμε, ας ρίξουμε μια ματιά στα αποτελέσματα μιας έρευνας της Τράπεζας της Ελλάδας, από το Μάιο του 2013: εκεί βλέπουμε ότι το 23% των στεγαστικών δανείων είναι «κόκκινα». Από αυτά υπολογίζεται ότι θα προκύψουν απαιτήσεις πλειστηριασμών για περισσότερα από 180.000 ακίνητα. Ακόμα κι αν υπάρξουν τροποποήσεις του τύπου κοινωνικά κριτήρια για μακροχρόνια άνεργους κλπ., υπολογίζεται ότι μέσα στο 2014 πάνω από 25.000 σπίτια θα απειληθούν με έξωση. 25.000 οικογένειες στο δρόμο, λοιπόν…

Γιατί αυτή η κίνηση τώρα;
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το νόημα και τους στόχους μιας τέτοιας επίθεσης. Από τη βελτίωση της εικόνας και των ισολογισμών των τραπεζών μέχρι την απαξίωση ολόκληρων γειτονιών. Από τα χρηματιστιριακά παιχνίδια ακινήτων που θα ακολουθήσουν μέχρι τον εξαναγκασμό στην αναζήτηση στέγης με ενοίκιο, άρα άλλη μία έμεσση επίθεση στη μισθωτή εργασία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η κίνηση ούτε ξαφνική είναι, ούτε αποκομμένη. Είναι άλλο ένα κομμάτι στο παζλ που αποτελείται από το πέταγμα χιλιάδων εργαζόμενων στο δρόμο, τη βαρβαρότητα απέναντι στον αγώνα των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, την ιδιοτικοποίηση του νερού και τις συνεχείς επιστρατεύσεις απεργών. Για άλλη μια φορά κράτος και κεφάλαιο επιλέγει να χτυπήσει στην ίδια την κοινωνική αναπαραγωγή μας, κάνοντας όλο και δυσκολότερο το να μπορείς να ζεις με αξιοπρέπεια.

Πως απαντάμε:
Για εμάς, σαν Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Κατοίκων Τούμπας, η αρπαγή κατοικίας είναι άμεση επίθεση στις ζωές μας. Η κατάσχεση της κατοικίας, όταν είναι εστία, δεν είναι απλώς κατάσχεση των «κόπων μιας ζωής», είναι λεηλασία και κατάσχεση της ιδίας της ζωής. Δεν αντιλαμβανόμαστε την κατοικία σαν ένα δικαίωμα που μας παρέχει το κράτος και θα έπρεπε να παρακαλάμε για αυτό. Αντιλαμβανόμαστε την κατοικία σαν βασική ανάγκη, σαν προϋπόθεση για μια ζωή με αξιοπρέπεια, «το κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας», που έλεγαν και οι παππούδες μας. Ξέρουμε ότι για άλλη μια φορά τα Μ.Μ.Ε., πιστά στο ρόλο τους, θα μιλήσουν για δανειολήπτες που υπερκατανάλωναν και για «μπαταχτσήδες» που επωφελήθηκαν και τώρα πρέπει να πληρώσουν, κρύβοντας κάτω απ’ το χαλάκι ότι το μεγαλύτερο μέρος των δανείων αφορά κάλυψη αναγκών που δημιουργούνται όταν σου μειώνουν μισθούς και συντάξεις, ή ότι πολλά δάνεια θα είχαν ήδη εξοφληθεί, είτε εξολοκλήρου, είτε στο μεγαλύτερο μέρος τους, αν αυτά δε χρεώνονταν με υπέρογκους τόκους. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τον πιο ωμό εκβιασμό πάνω σε μία από τις πιο βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Και για αυτό δεν το διαπραγματευόμαστε με καμία τράπεζα, με κανένα αφαλιστικό ταμείο.

Απαιτούμε και διεκδικούμε να μην πεταχτεί κανένας άνθρωπος στο δρόμο!
Ως Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Κατοίκων Τούμπας, εδώ και χρόνια, έχουμε βάλει σαν πρώτο στόχο να αγωνιζόμαστε συλλογικά και αδιαμεσολάβητα σε επίπεδο γειτονιάς. Έτσι και τώρα, απέναντι στην απειλή των πλειστηριασμών, δεν κάνουμε πίσω, αλλά διεκδικούμε τα αυτονόητο: τη στέγαση! Θεωρώντας ότι οι κατασχέσεις θα εγκαινιάσουν πιθανότατα μία νέα φάση κοινωνικής σύγκρουσης, πιστεύουμε ότι είναι άμεση ανάγκη, όλοι μαζί, να συσπειρωθούμε και να οργανώσουμε από κοινού ένα νέο μαζικό κίνημα που θα εξαπλωθεί στις γειτονιές και δεν θα επιτρέψει να πραγματοποιηθούν κατασχέσεις και πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Με κινητοποιήσεις σε τράπεζε, ασφαλιστικά ταμεία και ειρηνοδικεία, με αυτομειώσεις ενοικίων, με κατάληψη στα ίδια μας τα σπίτια ή και σε άδεια σπίτια, θέλουμε να χτίσουμε ένα δίκτυο αλληλεγγύης που θα καταφέρει να απαντήσει άμεσα στις εξώσεις. Το παράδειγμα αντίστοιχων κινημάτων στις άλλες χώρες για το ίδιο θέμα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία) αλλά και το δικό μας κίνημα υπεράσπισης των αυθαιρέτων σπιτιών από τις κατεδαφίσεις την δεκαετία του ‘80-‘90 μας δείχνουν τον δρόμο του αγώνα.
Να μην αφήσουμε καμία οικογένεια-κανένα άνθρωπο, ανέστιο που θα ζει στο δρόμο και θα περιφέρεται σε ανοίκειους χώρους, να μην αφήσουμε κανένα σπίτι άδειο, ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι στερούνται κατοικίας.
Όχι, στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας!
 

                                 Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Κατοίκων Τούμπας 

                                    Κάθε Τετάρτη στις 19:00 συνέλευση γειτονιάς

Το πρωί της 02/09 εκκενώνεται η κατάληψη του Ορφανοτροφείου στην Τούμπα  και συλλαμβάνονται οι 7 κάτοικοι του κτιρίου.

Δεν είναι κάτι που δεν περιμέναμε παρακολουθώντας τις τελευταίες αυγουστιάτικες εξελίξεις με εκκενώσεις καταλήψεων-στεκιών σε Πάτρα, Μεσολόγγι και Ιωάννινα. Παράλληλα, με τις διώξεις και φυλακίσεις κατοίκων της Β.A. Χαλκιδικής, τις επιστρατεύσεις καθηγητών και το μαύρο στην ερτ. Η κυβερνητική πολιτική επελαύνει σαν οδοστρωτήρας στις ζωές μας ποινικοποιώντας και καταστέλλοντας μικρούς και μεγάλους καθημερινούς αγώνες.

Μειώσεις μισθών και απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αυξήσεις στη φορολογία και στις εισφορές των ασφαλιστικών ταμείων, επιβολή νέων δυσβάσταχτων φόρων και χαρατσιών, αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ και στη θέρμανση, εισαγωγή του 5ευρου στα δημόσια νοσοκομεία και τώρα κάτι ακόμα χειρότερο πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας! Η σημερινή κατάσταση είναι τραγική για πολλούς από εμάς και το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο σαν μαύρο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας. Πρόσωπα παγωμένα, κατάθλιψη, φυγή στο εξωτερικό και αυτοκτονίες, απαισιοδοξία για το τι μέλει γενέσθαι.

                                                         Αρκετά! 

Θεωρούμε ότι η απάντηση σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας πρέπει να έρθει μόνο μέσα από συλλογικές διαδικασίες αδιαμεσολάβητων κοινωνικών αγώνων και γι’ αυτό στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στις καταλήψεις οι οποίες δέχονται επίθεση, εντείνοντας τους αγώνες αυτούς. Διότι η πρακτική της κατάληψης  πάντα αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των αγώνων αφού προκύπτει μέσα από αυτούς. Οι καταλήψεις εμφανίζονται άλλοτε ως κοινωνικά κέντρα και στέκια που φιλοξενούν ιδέες, δομές και δραστηριότητες πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων και άλλοτε ως μέσα άσκησης πίεσης στο κράτος και σε θεσμικούς φορείς, όπως είναι οι προσωρινές καταλήψεις εργασιακών και πανεπιστημιακών χώρων από εργαζόμενους και φοιτητές, οι καταλήψεις σχολίων από μαθητές, οι καταλήψεις δημαρχείων, νοσοκομείων, εφοριών και ΔΕΗ. Προκύπτουν μέσα από τις ανάγκες των αγώνων αλλά και επιστρέφουν σε αυτούς εμπλουτίζοντάς τους με νέα βιώματα, νέα περιεχόμενα και δομές. Σ’ αυτούς τους χώρους χτίζουμε άμεσες οριζόντιες σχέσεις, η διαφορετικότητα βρίσκει ελεύθερο έδαφος να εκφραστεί, η ψυχαγωγία γίνεται χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος.

                                                    Ως εδώ! Basta!

Αρκετοί μπορεί να σκεφτούν «και μένα τι με νοιάζει, αφού δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα, και με τις απεργίες δεν έγινε και τίποτα, ποιος θυμάται τους αγανακτισμένους».

Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν μαγικά, να μην περιμένουμε πεφωτισμένους ηγέτες που θα κάνουνε μαγικά κόλπα και θα σώσουν την κατάσταση. Άλλωστε η ιστορία μας διδάσκει ότι οι πολιτικοί, οι τεχνοκράτες, τα αφεντικά, οι φασίστες λειτουργούν προς όφελος τους απέναντι σε όλους εμάς εργαζόμενους / άνεργους ντόπιους και μετανάστες. Όλοι εμείς χρειαζόμαστε χώρο για να καλύψουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, με βασικότερη από όλες την ανάγκη να συναντηθούμε, να επικοινωνήσουμε και να δράσουμε απέναντι στη λεηλασία των ζωών μας!

Πέρα από τις καταγγελτικές μπούρδες περί ανομίας του Υπουργού Δικαιοσύνης Δένδια (ο κακός από την ταινία theparty) μιλάμε για κτίρια εγκαταλελειμμένα και κατεστραμμένα για πολλά χρόνια που ανοίχτηκαν καθαρίστηκαν, συντηρήθηκαν και στέγασαν τις επιθυμίες και τις ανάγκες ανθρώπων που φαντάζονται τον κόσμο διαφορετικά.

Σήμερα που οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων ποινικοποιούνται, πρέπει να συναντηθούμε και να δράσουμε. Θεωρούμε λοιπόν τις καταλήψεις ως πραγματικούς χώρους και πεδία ζύμωσης κοινωνικών αγώνων και αδιαμφισβήτητα κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος. Κατ’ επέκταση η επίθεση που δέχονται από το κράτος και τους φασίστες οδηγεί στην αποδυνάμωση των κοινωνικών αντιστάσεων σε μια περίοδο όπου η αλληλεγγύη και η συλλογική αντίσταση είναι πιο απαραίτητες από ποτέ.

                           ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

                             ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ

                                 Αλληλεγγύη στην κατάληψη ορφανοτροφείο!

                                       Να γεμίσει ο τόπος καταλήψεις

                    Ελάτε να συναντηθούμε, να μιλήσουμε και να αγωνιστούμε μαζί!

                                      Συνέλευση κάθε Τετάρτη στις 19:00

                                  Συλλογική κουζίνα κάθε Πέμπτη στις 14:00

Παράπονο δεν είχαμε αυτήν τη χρονιά, την αλήθεια να τη λέμε! Και αυξήσεις σε ρεύμα/πετρέλαιο/φυσικό αέριο είχαμε, και επιστρατεύσεις απεργών είχαμε (καθηγητές, εργαζόμενοι του μετρό κ.ά.), και κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. είχαμε, όχι, παράπονο δεν έχουμε! Αλλά το κερασάκι στην τούρτα είναι αυτό που ετοιμάζεται τώρα: η ιδιωτικοποίηση της Ε.Υ.Α.Θ.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: προφανώς και δε μας ενδιαφέρει να υπερασπιστούμε καμία Ε.Υ.Α.Θ. και κανένα «κράτος πρόνοιας» (αν υπάρχει, πλέον, κάτι τέτοιο), μιας και σε αυτά βλέπουμε ακριβώς την ίδια σχέση εκμετάλλευσης που βλέπουμε και σε ιδιωτικές εταιρείες, απλά διανθισμένη από ένα «δημοκρατικό» προφίλ. Μας ενδιαφέρει, όμως, αυτό: το νερό είναι απολύτως αναγκαίο για τη διαβίωση μας, δεν υπάρχει υποκατάστατο και ούτε εναλλακτική λύση. Επομένως, δε θα έπρεπε να ανήκει σε καμία εταιρεία και σε κανένα κράτος, θα έπρεπε να ανήκει σε όλους εμάς που βλέπουμε μέρα με τη μέρα το επίπεδο της ζωής μας να πέφτει κατακόρυφα. Έχουμε την ανάγκη να έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στα δίκτυα νερού, και κάθε απόπειρα περίφραξης τους είναι κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης σε ό,τι έχει το γνώρισμα του «κοινού»: οι πλατείες που γεμίζουν τραπεζοκαθίσματα από τις παρακείμενες καφετέριες, τα νοσοκομεία που είτε κλείνουν είτε βάζουν εισπρακτικούς μηχανισμούς, τα βουνά που καταστρέφονται για να βγάλουν το χρυσό που έχουν μέσα τους…

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται κάτι τέτοιο –η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι γεγονός για δεκάδες χώρες ανά τον πλανήτη ήδη από τη δεκαετία του ’90. Δεν μένει παρά να ρίξουμε μια ματιά στο τι συνέβη σε αυτές τις χώρες, για να δούμε τι μας περιμένει σύντομα εδώ. Ιδιωτικοποίηση του νερού, λοιπόν, σημαίνει[1]:

• Μαζικές απολύσεις: το πρώτο πράγμα που συνέβη όταν η Θάτσερ εμπορευματοποίησε τα δίκτυα νερού ήταν η απόλυση του 25% από αυτούς που εργάζονταν σε αυτά. Το ίδιο συνέβη στην Αυστραλία, στην κεντρική Ευρώπη και αλλού.
• Αύξηση των τιμών: προφανώς όταν υπάρχει μονοπώλιο (και στο νερό υπάρχει μονοπώλιο), οι τιμές εύκολα μπορούν να εκτοξευτούν στην κορυφή… 100% οι αυξήσεις στην Αγγλία, 400% στις Φιλιππίνες και πάει λέγοντας. Να δούμε που θα τα βρίσκουμε να τα πληρώνουμε, όταν οι περισσότεροι από εμάς είτε δεν έχουμε δουλειά, είτε πληρωνόμαστε με ψίχουλα.
• Μείωση της ποιότητας του νερού: σε όλες τις χώρες όπου ιδιωτικοποιήθηκε το νερό παρατηρήθηκαν ελλείψεις στους ελέγχους των δικτύων, στις επιδιορθώσεις βλαβών και στις απολυμάνσεις μιας και όλα αυτά… κοστίζουν! Και κανένας έμπορος δεν είναι διατεθειμένος να σκορπάει λεφτά έτσι –οι μολύνσεις και οι ασθένειες, βέβαια, σκορπιούνται από εδώ κι από ‘κεί.
• Διακοπή παροχής για απλήρωτους λογαριασμούς: οι ιδιωτικές εταιρείες δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν τα «στραβά μάτια» στα νοικοκυριά που αδυνατούν να πληρώσουν το λογαριασμό νερού. Για κάποιους/ες από εμάς θα είναι, πλέον, πολύ δύσκολο να ικανοποιούμε έστω και τις βασικές ανάγκες…

Ναι, το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο… Και θα συνεχίσει να είναι έτσι εάν δεν αντιληφθούμε το εξής: η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι κάτι που μας αφορά όλους και όλες!

Μας αφορά γιατί δε θέλουμε να πληρώνουμε για την ικανοποίηση αναγκών απόλυτα βασικών για τη διαβίωση μας.

Μας αφορά γιατί δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι κάποιος θα γυρίζει ένα διακόπτη στερώντας μας ανάγκες όπως το να πίνουμε νερό, να μαγειρεύουμε, να πλενόμαστε κλπ.

Μας αφορά γιατί ερμηνεύουμε αυτήν την κίνηση σαν κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης που δεχόμαστε τα τελευταία χρόνια: χαράτσια, μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις.

Για όλους αυτούς τους λόγους είναι απαραίτητο να υπερασπιστούμε τις ζωές και τις ανάγκες μας από όλους αυτούς που τις βλέπουν μόνο σαν τρόπο κερδοφορίας. Μακριά από ελπίδες για επιστροφή στο κράτος πρόνοιας, μακριά από αυταπάτες τύπου «δημοψήφισμα για το νερό» που το μόνο που κάνουν είναι να καλλιεργούν ένα αίσθημα παραίτησης και ανάθεσης, μακριά και από «αυτοδιαχειριστικές» λογικές τύπου «να γίνουμε εμείς οι μέτοχοι», να αντιτάξουμε τα βασικά: δε θα αφήσουμε κανένα να μας υποτιμήσει περισσότερο! Να υπερασπιστούμε τις ανάγκες μας, να μην πούμε το νερό νεράκι!

                                 Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Κατοίκων Τούμπας

«Ελληνικός Χρυσός» είναι το όνομα της εταιρείας που συστάθηκε το 2003 για να αρπάξει τον ορυκτό πλούτο που βρίσκεται κάτω από το  αρχέγονο δάσος των Σκουριών στη Β.Α. Χαλκιδική. Το δάσος, που διαχρονικά  παρέχει στους κατοίκους της περιοχής καθαρό αέρα και νερό, εξασφαλίζοντας τους  ένα ισορροπημένο οικοσύστημα, έχει περιφραχτεί  και απειλείται,  καθώς τα εκρηκτικά και τα τοξικά δηλητήρια που θα χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες της εξόρυξης δεν αφήνουν χώρο στις αυταπάτες της αειφόρου ανάπτυξης.

Από τις  20 Μαρτίου του 2012  οι κάτοικοι που αντιδρούν χρόνια σε κάθε προσπάθεια μεταλλουργίας χρυσού, βιώνουν στο πετσί τους τη βίαιη εισβολή της πολυεθνικής εταιρείας  Eldoradogold μητρική της Ε.Χ., σε συνεργασία με την ελλάκτωρ του ομίλου Μπόμπολα.

Είναι άραγε τόσο σημαντικό να καταστρέψουμε ένα βουνό για να πάρουμε μερικές πλάκες χρυσού; Οι εξουσιαστές διατυμπανίζουν πως ήρθε η ώρα των μεγάλων επενδύσεων, της ανάπτυξης και του ξεπεράσματος της κρίσης. Λόγω της παγκόσμιας οικονομικής συγκυρίας η στιγμή είναι κατάλληλη. Η τιμή του χρυσού βρίσκεται στα ύψη και οι τράπεζες πρόθυμες να αποθηκεύσουν στις θυρίδες τους οποιοδήποτε κοίτασμα ήταν μέχρι χτες ανεκμετάλλευτο. Ενδεικτικά  στις Σκουριές η περιεκτικότητα της επιφάνειας σε χρυσό  είναι μόλις 0,8 γρ ανά τόνο.  Πίσω όμως από τις κρατικές δηλώσεις για τη «σωτήρια» εισροή ξένου κεφαλαίου και τη δημιουργία εκατοντάδων θέσεων εργασίας κρύβονται επιμελώς οι κανιβαλικές ορέξεις των πολυεθνικών εταιρειών. Περιβαλλοντική καταστροφή, σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης και διάρρηξη του κοινωνικού ιστού είναι το πραγματικό πλάνο του επενδυτικού σχεδίου της «Ελληνικός Χρυσός».

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως κάθε προσπάθεια επέλασης των εξορυκτικών εταιρειών γέννα αντιστάσεις σε όλο τον κόσμο. Στη Χαλκιδική οι κάτοικοι δίνουν  με τη σειρά τους ένα αγώνα μαχητικό και ανυποχώρητο αρνούμενοι να μπουν σε θεσμικά καλούπια. Πραγματοποιούν πορείες στο βουνό, αποκλείουν δρόμους που οδηγούν στο εργοτάξιο,  συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις που έχουν στρατοπεδεύσει στην περιοχή και καταστρέφουν οχήματα της εταιρείας. Τα ξημερώματα της 17ης Φλεβάρη γίνεται επίθεση-σαμποτάζ στο εργοτάξιο της «Ελληνικός Χρυσός» και πλέον όλοι μαθαίνουν τι συμβαίνει στη Χαλκιδική.

Οι χρυσοθήρες διψάνε για εκδίκηση και ο Δένδιας  φαντασιώνεται πως είναι ο Καίσαρας. Τα ΜΜΕ γεμίζουν τις εικόνες των δελτίων ειδήσεων  με εισβολές ματατζήδων και κουκουλοφόρων εκαμιτών  με τα όπλα στα χέρια στα γύρω χωριά. Η επιχείρηση που θα διαρκέσει περίπου 2 μήνες, περιλαμβάνει μια σειρά από προσαγωγές-απαγωγές κατοίκων,  παράνομες λήψεις γενετικού υλικού και θα καταλήξει στην ποινική δίωξη 20 εξ’ αυτών. Επειδή όμως το βαρέλι δεν έχει πάτο, στις 14 Απρίλη 2 κάτοικοι της Ιερισσού προφυλακίζονται με βάση ένα αόριστο και θολό κατηγορητήριο που αδιαφορεί για τα λογικά και τα παράλογα. Τα προβλήματα που προκύπτουν από την επένδυση φορτώνονται στους κατοίκους και μετατρέπονται σε προβλήματα δημόσιας τάξης. Έτσι γίνεται άλλωστε σε κάθε αγώνα που αμφισβητεί την πολιτική τους αυθεντία. Πάντα φταίνε όσοι αντιδρούν. Το κράτος προσπαθώντας να τρομοκρατήσει και να ποινικοποιήσει τον αγώνα επιχειρεί να κάμψει το φρόνημα όσων αγωνίζονται και να θίξει την αξιοπρέπεια τους. Αλλά όπως δηλώνουν και οι κάτοικοι « επειδή οι λογαριασμοί γίνανε χωρίς το ξενοδόχο, οι ιθαγενείς αυτού του τόπου τους διαβεβαιώνουν ,εμπνεόμενοι από το παράδειγμα των ανά τον κόσμο αγωνιζόμενων κοινοτήτων, ότι τα σχέδια τους θα παραμείνουν μια παραισθησιογόνος αυταπάτη  γιατί το μεταλλείο χρυσού δεν θα γίνει».(επιτροπή αγώνα Μεγάλης Παναγίας, Πρωτοβουλία ενάντια στις βλαπτικότητες)

Δεν είναι δύσκολο για μας να διακρίνουμε όλα αυτά που μας ενώνουν με τους κατοίκους της Β.Α. Χαλκιδικής. Γνωρίζουμε καλά πως πίσω από  τους  μισθούς των 400 ευρώ, την ανεργία, τη λεηλασία της φύσης,  την υποβάθμιση της υγείας, τα κοψίματα του ρεύματος και τον κοινωνικό εκφασισμό κρύβονται το κράτος και τα αφεντικά. Με όπλα τη συλλογική συνείδηση και την αλληλεγγύη προσεγγίζουμε την –κατά την αστική δημοκρατία- εστία ανομίας στη Β.Α. Χαλκιδική και τη μεταφέρουμε  στις γειτονιές της Τούμπας. Ο αγώνας μας είναι κοινός, κομμάτι του ευρύτερου αγώνα ενάντια σε όσους υποβαθμίζουν τη ζωή μας. Διεκδικούμε όλα αυτά που μας ανήκουν. Στεκόμαστε πλάι σε όσους/ες αγωνίζονται ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση των 2 προφυλακισθέντων και την παύση των διώξεων όλων των κατηγορουμένων. Η σιωπή δεν είναι χρυσός.

Ενάντια στης φύσης τη λεηλασία αγώνας για τη γη και την ελευθερία

                              Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Κατοίκων Τούμπας