Γιατί φέτος το χειμώνα σίγουρα δε τη βγάζουμε!
Βιώνοντας τα τελευταία χρόνια την άγρια υποτίμηση του βιοτικού μας επιπέδου και την βίαιη καταστολή και ποινικοποίηση κάθε αγώνα που επιχειρεί να αντισταθεί σ΄ αυτήν την επίθεση, η αντίληψη ότι τίποτα πλέον δεν μπορεί να αλλάξει, ότι μένει μόνο να αποδεχτούμε το αβέβαιο μέλλον που μας περιμένει, έχει παγιωθεί σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Είναι στ’ αλήθεια αυτή η επιλογή μονόδρομος; και που τελικά θα βρεθούμε στο τέλος αυτού;
Η παράνοια του συστήματος δεν φαίνεται να βάζει όρια στις επιδιώξεις του. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι περνούν καθημερινά το κατώφλι του Ο.Α.Ε.Δ., οι μισθοί βρίσκονται σε επίπεδα εξαθλίωσης, τα αυξημένα τιμολόγια του ρεύματος, της θέρμανσης και η περαιτέρω εμπορευματοποίηση της υγείας κάνουν βασικές μας ανάγκες να μοιάζουν με είδος πολυτελείας. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επιβάλλονται χαράτσια και φόροι, στο βαθμό που έχουμε καταλήξει να κάνουν εκκαθαριστικό και να πληρώνουν ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά, με τη βλακώδη αιτιολογία ότι έχουν ένα αμάξι ή ότι εισέπρατταν το επίδομα ανεργίας!
Ακούμε και διαβάζουμε συνέχεια για ανάπτυξη, success–story, έξοδο από την κρίση, πρωτογενές πλεόνασμα και επενδυτές από όλο τον κόσμο που στριμώχνονται στο γραφείο του υπουργού οικονομικών Στουρνάρα. Τι ακριβώς μας περιμένει στον απόηχο όλων αυτών; Ιδιωτικοποίηση του νερού, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων που κρίνονται ασύμφορα, μειώσεις σε συντάξεις, κατασχέσεις καταθέσεων με διαδικασίες εξπρές και κατασχέσεις πρώτης κατοικίας.
Καθώς ολοένα και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας φτωχοποιούνται, η νοητή γραμμή που χωρίζει το νόμιμο από το παράνομο, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, είναι πιο θολή πλέον για όλους. Οι εργαζόμενοι βλέπουν τις απεργίες τους να ποινικοποιούνται μέσω των επιστρατεύσεων, οι μαθητές τις καταλήψεις τους, ενώ στην καθημερινότητα μας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης οδηγεί πολλούς ανθρώπους σε πράξεις που έμπρακτα αμφισβητούν παλιότερες νοοτροπίες. Επανασύνδεση του κομμένου ρεύματος, άρνηση/αδυναμία πληρωμής του εισιτηρίου στα ΜΜΜ, πέρασμα της μπάρας των διοδίων χωρίς αντίτιμο μαρτυρούν μια κατάσταση αμφισβήτησης της θεωρούμενης ως νομιμότητα. Κάθε αγώνας που γεννιέται υπό αυτές τις συνθήκες έχει να αντιμετωπίσει τη σωματική και ψυχολογική βία της εξουσίας. Νόμιμο είναι να δουλεύεις, να πληρώνεις και να σκύβεις το κεφάλι. Παράνομο είναι να θέλεις να ζήσεις με αξιοπρέπεια και να αντιδράς σε ότι έχουν αποφασίσει για το «καλό» σου οι πεφωτισμένοι ηγέτες μας. Αν είσαι καθηγήτρια ή δάσκαλος παίζεις με το μέλλον των παιδιών, αν είσαι γιατρός ή νοσηλευτής παίζεις με την υγεία των ασθενών. Αν είσαι λιμενεργάτης σαμποτάρεις την τουριστική περίοδο, αν είσαι εργάτης στο τραμ ή το μετρό δεν αφήνεις τους ανθρώπους να πάνε στη δουλειά τους. Αν είσαι κάτοικος στη B.A. Χαλκιδική και θέλεις να έχεις καθαρό αέρα και νερό μπορεί να βρεθείς στη φυλακή.Αν δεν αφήνεις στην ησυχία τους τα άδεια και ερημωμένα κτίριακαι πας και τα καταλαμβάνεις για να τους δώσεις ζωή «διαταράσσεις την οικιακή ειρήνη». Αν είσαι μετανάστης ή αντιφασίστας σου ξημερώνει μια «χρυσή αυγή».
Έχουμε παρακολουθήσει τη γνωστή τακτική του ‘διαίρει και βασίλευε’ να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας μέσω των καναλιών, σε στημένους τηλε-διαλόγους πολιτικών-δημοσιογράφων. Στόχος η καταστολή των αγώνων και ο διασυρμός των αγωνιζόμενων, είτε σε εργασιακούς χώρους, είτε στην κατασκευή μεγάλων έργων, στην εκπαίδευση ή στην υγεία, ώστε κάθε κοινωνική ομάδα που αγωνίζεται να μην συνδέεται με την άλλη. Το κράτος έντεχνα καλλιεργεί μια συντηρητική –ακροδεξιά πολιτική στα κενά της οποίας ήρθε και κούμπωσε η χρυσή αυγή για να ενισχύσει τον ήδη υπάρχον κοινωνικό ρατσισμό/φασισμό. Έτσι στα πογκρόμ και τις δολοφονίες μεταναστών το κράτος απαντάει με στρατόπεδα συγκέντρωσης και απελάσεις. Παράλληλα εισάγει τη θεωρία των 2 άκρων και ενώ έχει την ίδια ατζέντα με τη χρυσή αυγή: εμφανίζεται ως η μέση λύση εξισώνοντας τη μισανθρωπική ιδεολογία του ναζισμού με τους κοινωνικούς αγώνες (όπως στην περίπτωση του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Β.Α. Χαλκιδική).
H εμμονή του συστήματος να δηλητηριάζει τις σχέσεις μας, να μας απομονώνει από όλους όσους αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα προωθώντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό, είναι ο βασικός πυλώνας πάνω στον οποίο στηρίζεται το κεφάλαιο για να ξεπεράσει την κρίση του. Ταυτόχρονα όμως μας φανερώνει ποιος ακριβώς είναι ο φόβος τους και ποια θα πρέπει να είναι η δική μας επιλογή. Είναι ο δρόμος των αδιαμεσολάβητων συλλογικών αγώνων αυτός που μπορεί να μας εγγυηθεί ότι μπορούμε να πετύχουμε πιο πολλά μαζί, παρά χώρια.
Παρακολουθώντας όλα αυτά που συμβαίνουν, εμείς στην Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Κατοίκων Τούμπας(Α.Σ.Α.Κ.Τ.) θεωρούμε ότι η αποδοχή της ήττας δεν μπορεί να είναι μέσα στις επιλογές μας. Οι εικόνες από τον κόσμο έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Άνθρωποι στην Τουρκία, τη Βραζιλία, την Αίγυπτο, αντισταθήκαν πρωτίστως στη δύναμη της συνήθειας που τους καθιστούσε αδρανείς και απομονωμένους στον καναπέ του σπιτιού τους. Επιλέγουμε να αντισταθούμε και αυτό σημαίνει ότι οικοδομούμε τον άλλο δρόμο που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από την τωρινή πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας, κάνουμε αισθητή την παρουσία μας σε επίπεδο γειτονιάς, σε μικρές και μεγάλες εστίες αντίστασης για ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητα μας όπως η υγεία, το ρεύμα, η θέρμανση, η στέγη, η τροφή, το νερό.
Τα τελευταία 2 χρόνια έχουμε βρεθεί πολλές φορές στη ΔΕΗ της Παπαναστασίου απαιτώντας την άμεση επανασύνδεση του ρεύματος και το διακανονισμό σύμφωνα με τις δυνατότητες του εκάστοτε γείτονα μας, έχουμε μπλοκάρει την είσπραξη του 5ευρω στα νοσοκομεία, πετύχαμε την επανασύνδεση του φυσικού αερίου σε γείτονά μας από τη ΔΕΠΑ. Στο κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Αγώνα, κάθε Πέμπτη μαγειρεύουμε και τρώμε όλοι μαζί με ελεύθερη συνεισφορά. Επίσης στο χώρο στεγάζεται η ομάδα φωτογραφίας κάμπιοι-κάμπιες και η ποδοσφαιρική ομάδα Προοδευτική – Έκρηξη Τούμπας.
Η Α.Σ.Α.Κ.Τ. είναι ένα κοινωνικό εγχείρημα γειτονιάς που φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια νέα κουλτούρα ενάντια σ’ αυτή που κυριαρχεί. Αυτά τα 2 χρόνιαέχουμε αναπτύξει μεταξύ μας σχέσεις αλληλεγγύης και αγώνα, τις οποίες προσπαθούμε να διευρύνουμε προσδοκώντας στη συμμετοχή όλο και περισσότερων ανθρώπων. Γιατί τα θεμέλια του συστήματος τρίζουν κάθε φορά που απέναντι στην ατομικότητα προτάσσουμε τη συλλογικότητα, απέναντι στην εκμετάλλευση την αλληλεγγύη, απέναντι στον ανταγωνισμό την ισότητα, απέναντι στην ιδιοκτησία την κοινοκτημοσύνη, απέναντι στην καταστολή την ελευθερία. Να υπερασπιστούμε τις ανάγκες, να οργανώσουμε κοινούς αγώνες στη γειτονιά μας, να τα φέρουμε όλα τούμπα!
Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Κατοίκων Τούμπας