Συλλογική κουζίνα

                         κάθε Πέμπτη στις 15.00 στο Κοινωνικό Κέντρο Αγώνα

Τα τελευταία χρόνια ζούμε πλέον οι περισσότεροι από εμάς στα όρια της επιβίωσης, καθώς πολλοί είμαστε άνεργοι ή έχουμε τεράστιες μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, ενώ ταυτόχρονα το κόστος ζωής όλο και ανεβαίνει. Ένα συνολικό κλίμα τρομοκρατίας έχει εισβάλλει στα σπίτια και τις ζωές μας. Μοναδική απάντηση στον εκβιασμό που μας επιβάλλουν,  είναι η δημιουργία συλλογικών εγχειρημάτων από εμάς για εμάς.              

Είμαστε εργαζόμενες, υπάλληλοι, άνεργοι, φοιτήτριες ανεξαρτήτου ηλικίας και καταγωγής. Ξεκινήσαμε το Μάιο του 2011 με συνελεύσεις στην πλατεία του Αγ. Θεράποντα. Τον Οκτώβριο του 2011 καταλάβαμε τον εγκαταλελειμμένο χώρο ‘νεανικό σταυροδρόμι’. Έκτοτε στεγάζουμε εκεί τις  δραστηριότητές μας. Οργανώνουμε συζητήσεις, εκδηλώσεις, δράσεις ενάντια στην απαξίωση των ζωών μας. Πραγματοποιούμε πολιτισμικά δρώμενα (συναυλίες, προβολές, παραστάσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις) και δράσεις κοινωνικής γνωριμίας και αλληλεγγύης (πχ. συντροφικές κουζίνες, καφενεία κλπ.)

Επειδή θεωρούμε την τροφή ως βασική ανάγκη και όχι ως επιβράβευση της δουλειάς και του κόπου του καθενός μας χωριστά, ξεκινάμε κάθε Πέμπτη συλλογική κουζίνα στη γειτονιά μας. Δεν πιστεύουμε σε δήθεν ‘φιλανθρωπίες’, ειδικούς και ελεήμονες, συσσίτια από εκκλησίες και δήμους. Η ‘φιλανθρωπία’ κρύβει μία εξουσιαστική στάση, καθώς επικυρώνει  την ανωτερότητα του ‘φιλάνθρωπου’ απέναντι σε αυτόν που τη δέχεται.

Επιλέγουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια στηριζόμενες στις δικές μας δυνάμεις, προτάσσοντας την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα έναντι της ατομικότητας, της απομόνωσης, του κοινωνικού κανιβαλισμού και εκφασισμού.

 Καλούμε τον καθένα –καθεμία να   συμμετάσχει  με όποιον τρόπο μπορεί στη σταθερή συλλογική κουζίνα που ξεκινάμε στη γειτονιά μας.

Συναντιόμαστε, μαγειρεύουμε, συμβάλλουμε όλοι με ένα ενδεικτικό αντίτιμο (ώστε να μπορέσουμε να ξαναφάμε και την επόμενη βδομάδα), κουβεντιάζουμε, βάζουμε καμιά μουσικούλα, παίρνουμε θέση πάνω από τις κατσαρόλες και γύρω από τα τραπέζια και τρώμε.

Έτσι εκτός από την ανάγκη μας για φαγητό καλύπτουμε και την ανάγκη μας για επικοινωνία και συντροφικότητα.

                 Χτίζουμε  δομές αντίστασης και αλληλεγγύης